قاسم اباد شاهی

حسرت زلف قاسم برد ز تاب تن گرو سنبل جعد اکبرم حسرت کهنه ساخت نو

قاسم بثنای تو غزل خوان و فصیحست هرچند فصیحست ولی کل لسانست

دوست پرسید ز اصحاب که: قاسم چونست؟ با چنین پایه غم بی و سر پایی دارد

بر جان قاسمی نظری کن، ز راه لطف زان پیشتر که آینه دل شود سیاه

ز قاسمی نفسی باقیست و این هر دم بآرزوی هوای تو میزند پر و بال

گفت امام عرش مسند قاسم خلد و جحیم آنکه بر فرقش برازنده است تاج انما