خلود

خلود به معنای جاودانگی، یکی از ویژگی‌های جهان آخرت و زندگی پس از مرگ است که در قرآن به آن اشاره شده و به خلود در بهشت و جهنم پرداخته شده است. بیشتر لغت‌شناسان، این واژه را به معنای دوام، بقا و جاودانگی تفسیر کرده‌اند و طول عمر را به عنوان تشبیهی برای خلود به کار برده‌اند. برخی دیگر نیز آن را به معنای بقا و طول عمر دانسته و به عنوان تشبیه به حیات جاودان تعبیر کرده‌اند. قرآن به وضوح بیان می‌کند که انسان‌ها در جهان آخرت به طور ابدی در بهشت یا جهنم خواهند بود و از واژه‌های مختلفی مانند خلود، اقامت، قرار و مکث برای بیان این مفهوم استفاده می‌کند. در آیات قرآن، در اشکال مختلف وصفی، فعلی و مصدری به جاودانگی در بهشت و دوزخ اشاره دارد. گاهی قرآن به صراحت اعلام می‌کند که اهل جهنم هرگز از عذاب رهایی نخواهند یافت و بهشتیان نیز به طور ابدی در بهشت خواهند ماند.

تصویر معنی خلود

لغت نامه دهخدا

خلود. [ خ ُ ] ( ع اِمص ) بقاء. همیشگی. ( منتهی الارب ).دوام. ( یادداشت بخط مؤلف ): ادخلوها بسلام ذلک یوم الخلود. ( قرآن 34/50 ): این جهان گذرنده دار خلود نیست. ( تاریخ بیهقی ). خلود درنگ چیزی است اندر جایی همیشه. ( جامع الحکمتین ناصرخسرو ).
گوید همی قضا که من اندر جهان ملک
حکم بقای شاه خلود بقا کنم.مسعودسعد.این ظفرت بر خلود ملک ضمان است.مسعودسعد.خواهرانت یافته ملک خلود
تو گرفته ملکت کور و کبود.مولوی.ای که در نعمت و نازی به جهان غره مباش
که محالست درین مرحله امکان خلود.سعدی.
خلود. [ خ ُ ] ( ع مص ) همیشه ماندن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). جاودان شدن. جاویدان ماندن. ( یادداشت بخط مؤلف ). خلد. || مقیم گردیدن در جای. خلد. || موی هنوز سپید نشده کلانسال گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). خلد. || جاودانه کردن. ( یادداشت به خط مؤلف ). رجوع به «خلد» شود.