ستاره زدن

آری جهان تمام به خورشید روشن است اما ستاره پوش بود نور آفتاب

بدینسان مانده بود آن ماهپاره که تا برچرخ پیدا شد ستاره

اگر به سوخته جانی رسد شراره من امید هست که روشن شود ستاره من

ز مهر روی تو داریم داغها بر دل ستاره سوخته از تاب آفتاب توایم

ستاره سوخته ای بود چون شرر جانم ز قرب سوختگان روشنی فزود مرا

از آسمان و ستاره است حکم حال ملوک ورا ستاره غلامست و آسمان چاکر