ذات اکلیل

نعل شبرنگش نگر اکلیل جوزا آمده خاک پایش سرمه ی چشم ثریا آمده

ای شاه فلک قدر، که در شاعری تو، همواره همی سایدم اکلیل به شعرا

کز جبهه تو هزار اکلیل بر تارک ماه و خور نهاده است

جهان داری نه آسان، بل که سخت است نه هر کس در خور اکلیل و تخت است

قدر دان و صاحب گنج و گهر تا تورا بر سر نهد اکلیل زر

زنعل رخش تو بر تارک سما اکلیل زنوک رمح تو بردیده ی قضا مکحل