خلاص جویان

شب و روزی در اینجاگاه جویان بسر در راه عشق افتاده پویان

عیب جویان همه چشمند و زبان، گوشی نیست ورنه گفتار تو واعظ همه در و گهر است

بدست خویش قضا را بسوی خویش کشد هر آنکه جوید از آن شاه کینه جویان کین

چو گور ظلم جویان تیره و تنگ گریزان زندگان از وی به فرسنگ

زنهار! درین کوی بغفلت نخرامی جویان خدا باش، اگر مرد تمامی