تب بی دور

بهاء الدّین که تا دور جهان بود نپندارم که چون تو یک جوان بود

ای منزل تو دل و دل از هجر تو ریش ای جای تو چشم و چشم از روی تو دور

آنانکه ز راه مهر او دور شدند زان مردم دور مردم ای دل بگریز

چون رخ بنمودی بده از لعل لبت کام در دور گل آن به که کند کس طرب و عیش

چون از تبار خویش ملکشاه دور شد گشتند ملک‌ جوی‌گروهی هم از تبار