قرآن کریم، مؤمنان را بندگان خاص خداوند رحمان معرفی می‌کند که با ویژگی‌های برجسته‌ای شناخته می‌شوند. این ویژگی‌ها نه تنها نشان‌دهنده ارتباط عمیق آنها با خداوند است، بلکه راهنمای رسیدن به عالی‌ترین درجات انسانیت نیز محسوب می‌شود. در سوره فرقان، آیاتی (۶۳ تا ۷۷) به توصیف این بندگان ممتاز پرداخته است. آنها کسانی هستند که با وقار و فروتنی بر زمین گام برمی‌دارند و در مواجهه با جهالت دیگران، با نرمی و متانت پاسخ می‌دهند. عبادت شبانه، اقامه نماز و سجده در پیشگاه پروردگار، و دعا برای رهایی از عذاب دوزخ از دیگر صفات برجسته آن‌هاست. این بندگان، در انفاق، نه اهل اسراف هستند و نه بخل می‌ورزند، بلکه راه اعتدال را در پیش می‌گیرند.
اصول اخلاقی و سلوک مؤمنانه
در ادامه این اوصاف، قرآن کریم بر حرمت نهادن به جان انسان و پرهیز از قتل ناحق و زنا تأکید می‌ورزد. کسانی که مرتکب این گناهان شوند، عذاب اخروی دوچندانی در انتظارشان است، مگر آنکه با توبه، ایمان و عمل صالح، مسیر خود را تغییر دهند. خداوند با مغفرت و رحمت واسعه خود، گناهان گذشته را به حسنات مبدل می‌سازد. مؤمنان واقعی، از شهادت ناحق پرهیز می‌کنند و چون با امری ناپسند روبرو شوند، با بزرگواری از آن درمی‌گذرند. آنها به آیات الهی با گوش جان شنوا هستند و از روی استکبار بر آن اعتنا نمی‌کنند. دعای همیشگی آنها، طلب نسلی صالح و پیشوایان پرهیزکار است، که این خود نشان از تعهد عمیق آنها به جامعه و نسل آینده دارد.
پاداش صبر و بندگی
صبر و استقامت در مسیر بندگی، پاداشی عظیم در پی دارد. مؤمنان به سبب این صبر و پایداری، بهشت برین را به عنوان جایگاهی ابدی و نیکو دریافت می‌کنند، جایی که در آن با درود و سلام الهی مورد استقبال قرار می‌گیرند. خداوند در سوره فرقان، اهمیت عبادت و بندگی را یادآور می‌شود و بیان می‌دارد که اگر عبادت خالصانه نباشد، خداوند اعتنایی به آن نخواهد کرد. این آیات، تلنگری است برای درک ارزش واقعی عبادت و جایگاه رفیع مؤمن در پیشگاه خداوند، و یادآوری می‌کند که تکذیب آیات الهی، عواقب ناگواری در پی خواهد داشت.