افتابه دار

دلیران آن بوم را بی گناه رود سر به دار و شود تن به چاه

ای شاه جهان تو بندگان داری چون رستم و طوس و بیژن و قارن

تو قلم به دست داری و جهان چو نقش پیشت صفتیش می‌نگاری صفتیش می‌ستانی

بر حال من زار جگرخوار نبخشی آن دل که تو داری مگر از آهن و سنگ است

چنان شرم دار از خداوند خویش که شرمت ز بیگانگان است و خویش