ابله رویی

بندیست گران به دست و پایم در شاید که بس ابله و سبکبارم

کس در من هیچ سر نجنباند پس ریش چو ابلهان چه جنبانم

رفت و بر دیگران فکند زیان ز ابلهی دید درد را درمان

آینه هستی چه باشد نیستی نیستی بگزین گر ابله نیستی

در بحر نظم، کز خزف ابلهان پر است حیف است ربزد آب رخ فضل و اعتبار

از خری دید عسر را او یسر ز ابلهی رنج را شمرد او خسر