پیلاطس، با عنوان کامل پُنطیوس پیلاطس، حاکم رومی ایالت یهودیه در دوران عیسی مسیح بود. وی در حدود سال‌های ۲۹ میلادی از سوی امپراتوری روم به این سمت منصوب شد و پایتخت اداری او شهر قیصریه بود. وی در مناسبت‌های خاص، از جمله اعیاد یهودی، برای نظارت بر امور به اورشلیم می‌آمد و در آنجا در محکمه به داوری می‌نشست. با این حال، حکمرانی او به دلیل سخت‌گیری‌ها و ظلم‌های فراوان، نزد مردم یهود محبوب نبود و او همواره منافع شخصی خویش را بر عدالت ترجیح می‌داد.
مهم‌ترین رویداد دوران زمامداری وی، محاکمه و تسلیم عیسی مسیح به رهبران یهودی بود. او با وجود اعتراف به بی‌گناهی عیسی و اعلام این که «هیچ جرمی در او نمی‌یابم»، تحت فشار جمعیت و برای حفظ موقعیت سیاسی خود، حکم به مصلوب شدن او داد. وی حتی در برابر فریادهای مردم که میگفتند: «خون او بر ما و فرزندان ما باد!»، تسلیم شد و عیسی را به صلیب سپرد. این اقدام او هرچند با تردید همراه بود، اما نشان‌دهنده ضعف اخلاقی و اولویت منافع شخصی بر حق‌مداری است. با این حال، در مواردی همچون تغییر ننوشتن عنوان روی صلیب عیسی، در برابر خواست یهودیان مقاومت کرد.
پس از حادثه مصلوب شدن، برخی نشانه‌ها حاکی از پشیمانی وی است؛ از جمله دستور او برای حفاظت از قبر عیسی با گماشتن محافظ. اما در نهایت، دوران حکومتش به دلیل خشونت‌های پی در پی به پایان رسید. در سال ۳۶ میلادی، پس از شکایت مردم سامره از او به وایتلیوس، حاکم سوریه، پیلاطس به رم فراخوانده شد تا در برابر امپراتور پاسخگو باشد. گفته می‌شود او پس از تبعید به شهر وین در منطقه گل، به زندگی خود پایان داد. سرنوشت پیلاطس در تاریخ به عنوان نمادی از ضعف در اجرای عدالت، باقی مانده است.