دانشنامه اسلامی
میرعبدالعال متخلّص به «نجات» فرزند میرمحمّدمؤمن حسینی کوه گیلویه ای، شاعر ادیب و نویسنده ماهر در قرن یازدهم و دوازدهم هجری در اصفهان بوده است. پدرش در دستگاه میرزا حبیب اللّه صدر بوده، سپس مستوفی کوه گیلویه و بعدا استرآباد شد. فرزندش در عداد منشیان دستگاه سلاطین صفویه بوده و مدتی در کتابخانه سلطنتی کار می کرده و خط خوشی داشته است.
وفات
فوتش در سال ۱۱۴۱ق به سن متجاوز از ۹۰ سال روی داده قبرش در تکیه آقا حسین خوانساری است. مادّه تاریخ وفاتش را میرزا شفیعای اثر شاعر گوید: "چون میر نجات از جهان کرد عبور شد جای غزل مرثیه خوانی دستور""در ضمن دعا «اثر» به تاریخش گفت: «با سیّد کائنات گردد محشور»".وفاتش را در سال ۱۱۲۱ق نیز گفته اند. مقبره «میر نجات» تا سال های اخیر باقی بود و در تعمیراتی که در سال ۱۳۷۳ش توسط شهرداری اصفهان در تکیه آقا حسین خوانساری صورت گرفت مقبره او را از بین بردند.
آثار ادبی
شعر خوب می گفته و در آن «نجات» تخلّص می نموده است. دیوانش قریب به ده هزار بیت است. نسخه هایی از «دیوان نجات» در کتابخانه آکادمی علوم شوروی در لنینگراد، و کتابخانه مدرسه عالی سپهسالار موجود است. «مثنوی مسیر الطّالبین» که در سال ۱۰۸۵ق سروده شده و حدود هزار و دویست بیت است و «مثنوی گل کشتی» در آداب و رسوم و فنون کُشتی که در سال ۱۱۱۲ق سروده شده و نسخه هایی از آن در کتابخانه ملّی تبریز، موزه بریتانیا، کتابخانه ملّی ملک، کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، کتابخانه آکادمی علوم شوروی در لنینگراد و کتابخانه دانشگاه پنجاب لاهور در پاکستان موجود است. شعر زیر از اوست: "می خواست سوی من نگرد سوی خویش دید ••• خوش نوش کرد شربت بیمار خویش را".
نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۴۸۳-۴۸۵.
...
