چس خور. [ چ ُ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) آدم خیلی بخیل. ( فرهنگ نظام ). کنایه از شخص ممسک و بخیل. لئیم. سخت ممسک.خسیس. آنکس که نه خود از آنچه دارد بهره برگیرد و نه دیگران را بهره مند سازد. کسی که با داشتن ثروت در امر معیشت امساک و بخیلی کند. رجوع به چس خوری شود.
(چُ. خُ ) (ص. ) بخیل، خسیس.
( صفت ) ممسک بخیل.
خسیس. آنکس که نه خود از آنچه دارد بهره برگیرد و نه دیگران را بهره مند سازد.
بخیل، خسیس.
💡 سوز پروانه دگر در دل شمع افکندند مهر او رنگ بگلچهر خور آئین دادند
💡 به دولت شب وصلت جهان شبی بنواز مرا فراق تو ای دوست بیش در خور نیست
💡 به خواب شمع جمال تو دیده ام باری به مه ندیده ام آن روشنی و در خور نیست
💡 در شبستان جلالت چونکه افروزند شمع جرم خور پروانهٔ شمع شبستان تو باد
💡 تا عدوش از زخم گرزسرگران در خواب شد هر کجا شاهی ز بیمش ترک خواب و خور گرفت
