جیرجیرک

در گذشته ذیل خانواده جیرجیرکان (Gryllidae) قرار می‌گرفتند، اکنون توسط متخصصان معاصر، از جمله اوته (Otte)، به زیرراسته Grylloidea ارتقا یافته‌اند. این اصطلاح اخیراً برای اطلاق به گونه‌های نزدیک‌تری که از نظر خویشاوندی دورتر هستند، مانند شاه‌جیرجیرک‌ها و آبدزدک‌ها، نیز به کار رفته است. ساختار بدنی آن ها معمولاً استوانه‌ای است، با سری گرد و شاخک‌های بسیار بلند که نقش حسی مهمی ایفا می‌کنند. در ناحیه پشتی سر، یک پیش‌سینه (Pronotum) محکم و صاف مشاهده می‌شود و شکم به یک جفت سرسی بلند ختم می‌گردد. ویژگی بارز در جنس ماده، وجود یک تخم‌ریز (Ovipositor) بلند و استوانه‌ای شکل است. از لحاظ ساختاری، این حشرات دارای پاهای سه قسمتی هستند؛ پاهای عقبی آن‌ها، همانند بسیاری از راست‌بالان، دارای ران (Femur) برجسته و توسعه‌یافته‌ای است که نیروی لازم برای جهش‌های قدرتمند را فراهم می‌آورد.

اندام‌های حرکتی و تولید صوت

بال‌های جلویی تکامل یافته و به پوشش‌های چرمی و سخت (Tegmina) تبدیل شده‌اند که وظیفه اصلی آن‌ها محافظت از بال‌های پروازی ظریف زیرین است. قابلیت تولید صدای آن ها از طریق مالش متقابل بخش‌های ویژه‌ای از این بال‌های جلویی به یکدیگر حاصل می‌شود؛ هرچند که برخی از گونه‌ها فاقد این توانایی صوتی هستند. بال‌های عقبی غشایی بوده و در هنگام عدم استفاده برای پرواز، به دقت تا می‌شوند. با این حال، لازم به ذکر است که بخش قابل توجهی از گونه‌های خانواده جیرجیرکان فاقد توانایی پرواز هستند. از نظر اندازه، بزرگ‌ترین اعضای این گروه، جیرجیرک‌های گاو نر (Bull Crickets) می‌باشند که طول پیکره آن‌ها می‌تواند تا ۵ سانتی‌متر (معادل ۲ اینچ) نیز برسد.