غمزگان

فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی بدین زره ببری و بدان ز ره ببری

می از چشمت خورم وز غمزگان زخم عجب نیشی مرا دادی پس از نوش

نرگس مستش آسمان سفته به تیر غمزگان سنبل هندویش به جان رفته به سایه گله

نرگس نرگس آسمان سفته به تیر غمزگان سنبل هندویش جهان رفته به سایه کله

گر پشت یابد از رخ تو لاله بشکفد وز بیم غمزگان تو نرگس بپژمرد