رضاقلی میرزا، فرزند نادرشاه افشار، در سال ۱۱۶۱ هجری قمری کشته شد. هنگامی که نادرشاه عازم فتح هندوستان شد، رضاقلی‌میرزا را به عنوان نایب‌السلطنه برگزید. وی در غیاب پدر، طهماسب‌میرزا و بسیاری از اعضای خاندان سلطنتی را در سبزوار به قتل رساند و امید داشت که پس از بازگشت نادر، بتواند مقام خود را حفظ کرده و سلطنت را در دست بگیرد.
پس از مراجعت نادرشاه به ایران، هنگامی که او برای جنگ با لزگیان از راه استرآباد و مازندران عازم شروان بود، در میان جنگلهای مازندران مورد سوءقصد دو افغان قرار گرفت. در این حمله، گلوله‌ای بازوی راست او را خراشیده و مجروح کرد. نادرشاه گمان برد که رضاقلی‌میرزا عامل این توطئه است. شاهزاده محاکمه شد و حتی به او قول داده شد که در صورت اعتراف، مورد عفو قرار گیرد؛ اما او بر بیگناهی خود پافشاری کرد. پس از لشکرکشی علیه لزگیان، دستور کور کردن رضاقلی‌میرزا صادر و اجرا شد و نادرشاه پس از این عمل، پشیمان گردید. علی‌قلی‌خان، برادرزاده نادر، که پس از او خود را پادشاه خواند و به عادل‌شاه شهرت یافت، رضاقلی‌میرزا و دیگر شاهزادگان حاضر در کلات را در یک روز به قتل رسانید و تنها شاهرخ‌میرزا زنده ماند.
