دوستعلی ترکیبی خوش‌آوا و معنادار از دو واژه دوست و علی است که در طول تاریخ و به ویژه در فرهنگ اسلامی ایرانی جایگاهی خاص یافته است. این اسم مرکب، به طور مستقیم به معنای دوستدار علی می‌باشد. این ترکیب، نه تنها یک نام‌گذاری، بلکه بیانی روشن از اعتقاد و ارادت والدین به امام اول شیعیان (ع) است که نشان‌دهنده تمایل خانواده به انتقال ارزش‌ها و محبت اهل بیت (ع) به نسل جدید می‌باشد. انتخاب چنین نام‌هایی در گذشته، اغلب یک اعلام هویت ایمانی و فرهنگی تلقی می‌شد.
بررسی ساختار این اسم، نشان‌دهنده پیوند عمیق میان دو حوزه زبانی و فرهنگی در هویت ایرانی است؛ فارسی به عنوان زبان اصلی و عربی به عنوان زبان دین و میراث اسلامی. این ادغام زبانی، که در بسیاری از اسامی ایرانی مشاهده می‌شود، نمادی از همزیستی فرهنگی و پذیرش مفاهیم دینی در بستر زبان ملی است. دوستعلی در این چارچوب، فراتر از یک نام ساده، به مثابه یک تعهد قلبی و نماد وفاداری به سیره و منش آن امام بزرگوار عمل می‌کند و بار معنایی والایی را به دوش حامل خود می‌نهد.
