کوره مز

گهی خوردی سرم بر سقف کوره گهی پایم فرو رفتی به شوره

تا کوره بآذر بفروزاند مردم تا باغ بآزار بیاراید دادار

همی سخن ها گرم آیدم کز آتش دل دهان چو کوره شد و شد زبان درو اخگر

روند صاف دلان بی تعلق از دنیا برون ز کوره آتش دوید مینا سبز

ز آتش پولاد رمح و تابش دم هر نفس سینه گردون شدی چون کوره آهنگری

وز بهر سپند عارضت گل را در کوره ی مالک افکند رضوان