چم طاق

آن دم که طاق عمر تو از هم فرو فتد نه طمطراق ماند و نه تاج و نه لوا

هر خم طاقی ز پل در دیده دریاکشان جلوه طاووسی از گل‌های الوان می‌کند

طاق رواق عیشم گردد چو گاه گاهی بینم نشان به راهی از نعل توسن او

جام الفت بسکه بر طاق نزاکت چیده‌اند دور لطف از باد برگشتن تغافل می‌شود

زیاد مرگ همان غافله ز دل سیهی شده است قامت خم گشته طاق نسیانم