هم کجاوه

کَجاوه اتاقکی است چوبی که بر پشت شتر یا هر چارپای دیگری می‌بندند و یک یا دو نفر در آن می‌نشینند و مسافرت می‌کنند. کجاوه می‌تواند یک اتاقک باشد و روی گرده چارپا قرار گیرد و می‌تواند دو قسمت داشته در دو طرف گرده چارپا آویزان شود.

معمولاً در قدیم زنان و مردان مهم و صاحب مقام را سوار بر کجاوه می‌کردند و مردان بر پشت چارپا نشسته و سفر می‌کردند.

سعدی، شاعر ایرانی، نیز در غزل مشهور کاروان خود کجاوه را در معنای محمل مورد توجه قرار داده و سروده‌است:

در میان ترکمن‌ها و در گذشته، کُجه‌وه یا کجاوه اتاقکی بود از جنس پارچه‌های رنگین و معمولاً چهل تکه که آن را به ویژه بر روی شتر قرار داده، درون و بیرون آن را می‌آراستند. از این کجاوه برای بردن عروس و ینگه های او استفاده می‌شد. از سقف آن زنگی، شبیه ناقوس می‌آویختند تا بر اثر حرکت شتر یا گاو به صدا در آید. صدای زنگ، بیانگر جشن و سرور و عروس‌کشان بود.

بخشی از این سفر در مسیربوشهر تا جده و مسیر بوشهر تا بصره، شامل سفر دریایی است که به‌وسیله جهاز و غُراب از انواع کشتی‌های کوچک، صورت گرفته‌است. مسیرهای داخل ایران به وسیله مال (اسب و قاطر)، مسیرهای داخل حجاز (عربستان) به وسیله شتر و شقدُف (نوعی کجاوه بدون سقف) و مسیرهای سفر عتبات عالیات در داخل کشور عراق به وسیله شمندوفر (قطار)، موتور (اتوموبیل) و واگن اسبی صورت گرفته‌است.