لاف و لیف

دل از من عاریت جستند اهل لاف و دانستم سمندر این غریبان را به دعوت خوانده است امشب

در محبت جانان لاف و زندگی بی او خاک بر سرت افکن چاک زن گریبان را

زسرو ناز مزن باغبان تو لاف و مناز که سرو ماست ببازار و کو روان امروز

چو بی‌گاهست آهسته چو چشمت هست بربسته مزن لاف و مشو خسته مگو زیر و مگو بالا

ای مرقع‌پوش بی‌معنی که گویی عاشقم لال شو زین لاف و قفلی بر زبان لال زن

من از سر عشق میزنم لاف و تو هم تا خود که برد زین دو به سر آتش تیز