در قرآن کریم، مفهوم سرزمین‌های پربرکت به سرزمین‌هایی اطلاق می‌شود که خداوند آنها را از نظر مادی و معنوی مورد لطف و رحمت خاص خود قرار داده است. این سرزمین‌ها کانون نزول وحی، استقرار پیامبران و رویش ایمان بوده‌اند. در تفسیر مفسرین و با توجه به سیاق آیات، سرزمین شام (شامل مناطق امروزی سوریه، لبنان، فلسطین و اردن) به عنوان اصلی‌ترین مصداق این زمین پربرکت معرفی شده است، که خداوند آن را منبع خیرات و نعمات برای بندگان خود قرار داده است.
آیات متعددی بر این جایگاه تأکید دارند. به عنوان نمونه، در اشاره به میراث‌بری بنی‌اسرائیل پس از نجات از ظلم فرعونیان، خداوند می‌فرماید: و مشرق‌ها و مغرب‌های پربرکت زمین را به آن قوم به ضعف کشانده شده واگذار کردیم… که مفسران مقصود از الارض در این آیه را شام و مصر دانسته‌اند. همچنین در داستان هبوط حضرت ابراهیم و لوط، نجات آنها به سرزمین شام که آن را برای همه جهانیان پربرکت ساختیم صورت پذیرفته است. این برکت شامل استقرار پیامبران و آسایش ساکنان آن بوده است، چنانکه در مورد حضرت سلیمان نیز آمده است که باد مسخر تحت فرمان ایشان به سوی سرزمینی که آن را پربرکت کرده بودیم جریان می‌یافت.
علاوه بر این، مفهوم برکت تنها محدود به یک منطقه جغرافیایی خاص نبوده، بلکه شامل آبادی‌ها و شهرهایی شده است که در مسیر یا اطراف این منطقه اصلی قرار داشتند. در توصیف سفرهای ایمن، خداوند مقرر داشت: و میان آنها و شهرهایی که برکت داده بودیم، آبادی‌های آشکاری قرار دادیم؛ و شب‌ها و روزها در این آبادی‌ها با ایمنی سفر کنید. این مجموعه از آیات نشان می‌دهد که برکت الهی در این حوزه جغرافیایی، عاملی برای استقرار، امنیت و زمینه ساز هدایت جهانی بوده است.
