ز پای نشاندن

مگر پاک یزدان بود رهنمای برآرم من این حصن و باره ز پای

خوش آنکه شوی ز پای تا فرق چون ذره در آفتاب خود غرق

کُندهٔ تن را ز پای جان بِکَن تا کُند جولان به گردت انجمن

الوان نعمتش دهد الحق جزای آنک خاری به روزگار برآرد ز پای باغ

فرود آمد آن کوه سنگین ز پای بپرداخت هرکس که آن دید جای

گر تنم از دست غم ز پای در آمد سرنکشم، تا منم، ز قید و فایت