تیغ باران

لغت نامه دهخدا

تیغباران. ( اِ مرکب ) بارانی از شمشیر و تیغ. جنگی سخت با شمشیر:
سر از تیغباران چو برگ درخت
یکی ریخت رخت و یکی یافت تخت.فردوسی.رجوع به تیغ و ترکیبهای آن و ماده بعد شود.

فرهنگ فارسی

بارانی از شمشیر و تیغ جنگی سخت با شمشیر

جمله سازی با تیغ باران

بر آن نره دیوان ببارید تیغ چو باران نوروز از تیره میغ
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
تک پر
تک پر
لسان الغیب
لسان الغیب
جلب نظر
جلب نظر
عندلیب
عندلیب