احرون واژه‌ای کهن در زبان فارسی و عربی است که به صورت جمع «حَرَّة» نیز به کار رفته و به معنای زمینهای سنگلاخ و سوخته توصیف می‌شود. این زمین‌ها اغلب خاکی خشک و سخت شده دارند که پوشیده از سنگ و خاکستر است و امکان کشاورزی یا رشد گیاهان در آن‌ها بسیار محدود است. در متون جغرافیایی و ادبی قدیم، احرون به مناطقی گفته می‌شد که بر اثر فعالیت‌های طبیعی مانند آتشفشان یا تابش شدید خورشید، زمین‌شان خشک و سوزانده شده باشد.
این زمین‌ها معمولاً با ویژگی‌های سختی خاک، کمبود آب و پوشش گیاهی بسیار اندک شناخته می‌شوند. این نوع زمین‌ها در بیابان‌ها و نواحی آتشفشانی یا مناطق کوهستانی دیده می‌شوند و به دلیل شرایط دشوار، زندگی انسان و دام در آن‌ها با چالش‌هایی همراه است. نویسندگان و شاعران قدیم، احرون را گاه به عنوان نمادی از بی‌ثمری، سختی و دشواری زندگی به کار می‌برده‌اند.
در کاربرد علمی و جغرافیایی، احرون کمک می‌کند تا تفاوت انواع زمین‌ها و کاربری آن‌ها مشخص شود. شناخت چنین زمین‌هایی برای مدیریت منابع طبیعی، حفاظت محیط زیست و برنامه‌ریزی کشاورزی اهمیت دارد. بدین ترتیب، این واژه علاوه بر کاربرد ادبی و توصیفی، ارزش علمی نیز دارد و بیانگر نوعی زمین سخت، سنگلاخ و سوخته است که شرایط خاص محیطی و طبیعی دارد.
