ریش بلند به ترکیبی از دو جزء ریش به معنای موی صورت مردان و بلند که صفت تفضیلی از دراز است، اطلاق می‌شود. این عبارت توصیفی، صفتی است که بر دارا بودن موی صورت، به ویژه در ناحیه چانه و گردن، به شکلی نمایان و کشیده تأکید دارد. در فرهنگ لغت‌ها و متون ادبی، این ترکیب به طور خاص برای توصیف ظاهر افرادی به کار رفته است که ریشی انبوه و بلند دارند و این ویژگی بخشی از هویت ظاهری و گاهی اجتماعی آن‌ها محسوب می‌شود.
در طول تاریخ و در فرهنگ‌های مختلف، بلند بودن ریش همواره معانی متفاوتی را در بر داشته است. گاهی نمادی از حکمت، تجربه و جایگاه اجتماعی والا بوده و در دوره‌هایی دیگر، نشانه‌ای از زهد، عرفان یا تعلق به دسته‌های خاص مذهبی و اجتماعی تلقی می‌شده است. در ادبیات فارسی، شاعران و نویسندگان از این صفت برای ترسیم شخصیت‌های خویش، از عارفان و اولیاءالله گرفته تا پادشاهان و بزرگان، بهره برده‌اند تا تصویری غنی و پرمعنا از آن‌ها ارائه دهند. این توصیف، فراتر از یک ویژگی ظاهری صرف، بار فرهنگی و معنایی عمیقی را منتقل می‌کند.