دوابخش

لغت نامه دهخدا

دوابخش. [ دَ ب َ ] ( نف مرکب ) دوابخشنده. چاره گر. معالج. شفابخش:
که ای محراب چشم نقش بندان
دوابخش درون دردمندان.نظامی.فریبنده چشمی جفاجوی و تیز
دوابخش بیمار و بیمارخیز.نظامی.

فرهنگ فارسی

دوا بخشنده. چاره گر.

جمله سازی با دوابخش

که ای محراب چشم نقش‌بندان دوابخش درون دردمند‌ان
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
کون کردن یعنی چه؟
کون کردن یعنی چه؟
باری یعنی چه؟
باری یعنی چه؟
فال امروز
فال امروز