دانشنامه اسلامی
امداد غیبی تعبیری مرکب از دو واژه « امداد » و « غیب » است.
ریشه
ریشه «امداد» کلمه «م د د» است که معنای انبساط و امتداد دارد. «مدّت» نیز که برای زمان مستمر به کار می رود از همین باب است. این واژه بر زیاد شدن هم دلالت دارد، چنان که زمان مدّ آب رودخانه، بر آب آن افزوده می شود. «امداد» یاری کردن دیگری است، و بیش تر در موارد دوست داشتنی به کار می رود، بر خلاف «مدّ» که در موارد ناپسند استعمال می شود. امداد منحصر به چیزهای مادی نیست و در معنویات هم به کار می رود.
← معنای غیب
با توجه به معنای امداد و غیب معلوم می شود که امدادهای غیبی به معنای مددهایی است که از غیب سرچشمه می گیرد، هر چند با عنایت به معنای لغوی واژه مزبور می توان جهان و نظم، حیات و نشاط و همه نعمتهای موجود در آن را مدد گرفته از عالم غیب و از مصادیق امدادهای غیبی دانست، چنان که قرآن، اموال و فرزندان را از امدادهای الهی دانسته است ولی این ترکیب اصطلاحاً به معنای مددهای غیبی ویژه در زندگی بشر است.
تفاوت معجزه و کرامات
...
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ شیعه است
هر موجودی برای بقای خویش از خداوند مدد می گیرد و همه جهان با امدادهای غیبی او برپا است. بشر افزون بر این از امدادهای غیبی دیگری نیز برخوردار است. این دو گونه امداد به رحمت رحمانیّه عام و رحمت رحیمیّه خاص برمی گردند.
اصطلاح «امدادهای غیبی» به معنای الطاف و دستگیری های ویژه ای است که موجود مکلف از گذر عبودیّت، مستحق آن می شود. این موضوع در دانش کلام بررسی می گردد.
امدادهای غیبی را می توان به دو گونه فردی و اجتماعی تقسیم کرد:
اگر زندگی آدمی همراهِ ایمان و اخلاص و کوشش باشد، مشمول عنایات خاص و امدادهای غیبی می شود. فراهم آمدن اسباب و علل مادی، راه یافتن و روشن بینی رسیدن به افکار بلند علمی و یافتنِ راه چاره مشکلات از طریق الهام و نیز تقویت دل و استوار شدن اراده از نمونه های چنین امدادهایی هستند.
بنابر آموزه های اسلامی، خداوند جامعه مؤمنان و مسلمانان را در شرایط بحرانی و سخت مشمول امدادهای خویش می کند.
ظهور منجی آخرالزّمان (آخرّالزمان) که پس از آلودگی جهان به ستم و پلیدی، موجب پاکی و برقراری عدالت در جهان و جامعه مسلمانان می شود، از امدادها و الطاف غیبی است و به این ترتیب، جامعه مسلمانان آینده ای پرامید و خوشایند خواهد داشت. (سوره قصص/5) و دولتی دادگستر و حکیم بر آن حکم خواهد راند و مؤمنین به رفاه و آسایش و امنیّت خواهند رسید.
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، زمزم هدایت، قم، 1386، ص 132 و 133.