در زبان و ادبیات عربی، واژه‌ی فُقَهاء به‌صورت اسم جمع به کار می‌رود. این کلمه، شکل جمع مذکر برای مفردهای فَقیه و فَقیهَة است که به ترتیب برای مردان و زنان عالم در زمینه‌ی علوم دینی استفاده می‌شود. این اصطلاح، به‌طور خاص در حوزه‌ی علوم اسلامی و فقه، اشاره به افرادی دارد که دارای دانش عمیق و تخصص در زمینه‌ی احکام شرعی، اصول دینی و قوانین اسلامی هستند. این گروه، با استنباط از منابع اصلی شریعت، نقش بسزایی در هدایت جامعه‌ی دینی ایفا می‌کنند. برای کسب اطلاعات بیشتر و مطالعه‌ی دقیق‌تر در این زمینه، می‌توان به منابع معتبر لغوی و فرهنگی کهن و جدید، از جمله کتاب‌های منتهی الارب و اقرب الموارد مراجعه نمود. همچنین، جستجو برای مدخل فُقَهاء و مطالعه‌ی مرتبط با آن، تحت عنوان اصلی فقهاء توصیه می‌شود.
فقهاء
لغت نامه دهخدا
جمله سازی با فقهاء
حسین دین محمدی زنجانی در سال ۱۲۹۳ هجری قمری در شهر زنجان به دنیا آمد. او از فقهاء نامدار ایران است و شاگرد آخوند ملا کاظم خراسانی بوده است.
پدرش میرزا حسن آزاد منجیری از سادات علوی و از حکماء و فقهاء خراسان بود. میرزا حسین حکمت و فلسفه را نزد حاج ملا هادی سبزواری تلمذ کرد و سپس به عراق رفت و در درس میرزای شیرازی شرکت کرد.