«هفت وادی» اصطلاحی در عرفان است که به مراحل سلوک معنوی و طی مسیر کمال انسان اشاره دارد. هر وادی نمادی از مرحله‌ای از رشد و تطهیر روح و تقویت معرفت است و گذر از آن‌ها نیازمند تمرین، صبر و دقت در خودشناسی است. این مفهوم بیانگر سفر درونی انسان به سوی کمال و حقیقت است و هدف آن نزدیک شدن به حق و وصول به وحدت وجود می‌باشد.
شیخ فریدالدین عطار در مثنوی منطق الطیر هفت وادی را مراحل پیشرفت سالک در مسیر عرفان معرفی می‌کند: طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، حیرت و فنا. این هفت مرحله، ترتیب سلوک و پیمودن مسیر معنوی را نشان می‌دهد و سالک در هر وادی با تمرین و تجربه‌ای خاص، به درک عمیق‌تری از حقیقت نزدیک می‌شود.
هفت وادی بیانگر آن است که رسیدن به کمال و معرفت نیازمند طی مراحل مشخص و گذر از تجربه‌ها و چالش‌های روحی است. هر مرحله سالک را از تعلقات دنیوی جدا می‌کند و او را آماده می‌سازد تا در نهایت با فنا در حق و استغراق در حضور الهی، به وحدت و حقیقت مطلق دست یابد. این مسیر، راهنمایی عملی و نمادین برای زندگی معنوی انسان است.
