پندگو

عشقم اگر می کشد تو مکش، ای پندگو جان من است آخر این، وای که جان تو نیست

ای پندگو خموش که در گوش جان من یک ناله ی حزین ز صد افسانه خوشترست

ای پندگو دلم مخراش این فسانه چیست مردم ز غیرت، این سخن مجرمانه چیست

من که به عشق و عاشقی شهرهٔ شهرها شدم واعظ پندگو چه شد زاهد بی کتاب کو؟

چشمم به روی شاهد و گوشم به بانگ چنگ ای پندگو برو که نه جای نصیحت است

به ترک عاشقی ای پندگو مده پندم دلی که بگسلم از عشق با چه پیوندم