ماتمی

سوز و مستی نقشبند عالمی است شاعری بی سوز و مستی ماتمی است

بدینسان هر دمش از نو غمی بود ز هر چیزی جدا در ماتمی بود

میخورم زهر غمت را بحلاوت دلشاد ماتمی را که بود سود ندیده است کسی

فانوس بزن تو بی تو ز بس گشته است در بر چو چرخ پیرهن ماتمی کند

دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست می‌زاید از تعلق ما هر غمی که هست

کسوت ماتمی افکند ببر چرخ کبود پنجهٔ مهر بزد بر سر و واویلا گفت