نسبت عابدی در میان تیره ها و خاندان های عرب، جایگاهی خاص و ریشه ای تاریخی دارد. این نسبت، که به طور مستقیم به عابد بن عمرو بن مخزوم بازمی گردد، گواهی بر پیوندهای خونی و وفاداری های دیرینه در جامعه عرب پیش از اسلام و صدر اسلام است. در دوران های کهن، انتساب افراد به نیای سرشناسی که از جایگاهی والا در قبیله یا منطقه برخوردار بود، نه تنها معرف هویت فردی و خانوادگی، بلکه بیانگر جایگاه اجتماعی، سیاسی و حتی اقتصادی آن فرد یا خاندان محسوب می شد. منابع کهن لغت شناسی و انساب عربی، از جمله اثر گرانبهای الانساب اثر ابی السعادات عبد الکریم بن محمد بن منصور التمیمی السمعانی (متوفی به سال 562 هجری قمری)، این نوع انتساب ها را مستند کرده و راهنمای ما در فهم ریشه ها و معنای این نسبت ها قرار می دهند.
عابد بن عمرو بن مخزوم، به عنوان جد اعلای منتسبین به عابدی، خود شخصیتی است که ذکر او در منابع کهن، ما را به بررسی جایگاه او و قبیله اش، یعنی مخزوم، رهنمون می سازد. مخزوم یکی از شاخه های پرنفوذ و قدیمی قبیله قریش بود که در مکه از اعتبار و قدرت فراوانی برخوردار بود. اعضای این تیره نقش مهمی در وقایع صدر اسلام ایفا کردند و بسیاری از آنان در طول تاریخ عرب، به ویژه در عرصه های سیاسی، نظامی و اقتصادی، حضوری برجسته داشتند. بنابراین، انتساب به عابد بن عمرو بن مخزوم می تواند نشان دهنده تعلق به این دودمان پرآوازه و میراث غنی آن باشد. این نسبت، فراتر از یک پیوند صرفاً خونی، می توانسته بیانگر وفاداری به سنت های قبیله ای، پاسداشت ارزش های اجدادی، یا حتی ادعای برخورداری از میراث معنوی و موقعیت اجتماعی مرتبط با این شخصیت تاریخی باشد.
