پرویش

پرویش کوتهی دان مربنده را رهی دان اقبال فرهی دان فخر است سرفرازی

گر بری از دوستانت دین و دل نبود عجب کز لطافت ای پرویش دل ز دشمن میبری

چو دریای خون شد کنارم ز چشم که پرویش این چشم دارم به چشم