واژه‌ی ثانوی در زبان فارسی به معنای «دومین»، «مرتبه دوم»، یا «فرعی» است و برای اشاره به چیزی که پس از اصل یا نخستین مورد قرار دارد به کار می‌رود. این کلمه از ریشه «ثانی» به معنای دوم یا دومین گرفته شده است. پسوند «وی» در فارسی برای ساخت صفت‌های نسبت به کار می‌رود. بنابراین، این واژه به چیزی نسبت داده می‌شود که در درجه یا مرتبه دوم قرار دارد، یا پس از چیز اصلی می‌آید.
کاربردهای معنایی
مرتبه دوم یا فرعی: چیزی که پس از اصل یا پایه اصلی قرار دارد، مانند «علت ثانوی» که به علتی غیرمستقیم یا بعدی اشاره دارد.
وابسته یا پیرو: مثلاً «اثر ثانوی» یعنی اثری که به دنبال اثر اصلی یا اولیه ظاهر می‌شود.
در علوم و پزشکی: مثلاً «عفونت ثانوی» یعنی عفونتی که بعد از عفونت اولیه رخ می‌دهد.
