خجیر

خجیر. [ خ ُ / خ ِ ] ( ص )خوب. زیبا. جمیل. خوش صورت. صاحب حسن. ( از برهان قاطع ) ( از انجمن آرای ناصری ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از غیاث اللغات ). || پسندیده. دانشمند. آنرا هجیر نیز گویند. ( از انجمن آرای ناصری ) ( از آنندراج ):
بشاه جوان گفت زردشت پیر
که در کیش ما این نباشد خجیر.فردوسی ( از انجمن آرای ناصری ).یکی نامه بنوشت خوب و خجیر
سوی نامور خسرو دین پذیر.فردوسی ( از فرهنگ جهانگیری ).یکی بکوه سخن ران که گرچه هست جهاد
ز زشت زشت دهد پاسخ از خجیر خجیر.قاآنی.امیر کنه که دشت پازوار خجیره
گشت پازوار در بهار خجیره. امیر پازواری در تعریف وطن ( از انجمن آرای ناصری ).

(خُ ) (ص. ) ۱ - خوب، نیک. ۲ - زیبا، خوبرو.

هژیر، خوبرو، زیبا، خوشگل، نیک نژاد، خوب وپسندیده
( صفت ) ۱ - خوب نیک پسندیده. ۲ - زیبا خوبرو خوشگل.

خُجیر روستایی است در دهستان سعیدآباد بخش جاجرود واقع در شهرستان پردیس استان تهران در ایران. خجیر ۵۷۹ نفر جمعیت دارد.
پارک ملی خجیر که در نزدیکی این روستا، بین جاده فیروزکوه و جاده ۴۴ جای گرفته، نام خود را از این روستا گرفته است.

خوب، نیک.
زیبا، خوبرو.

💡 درین صحرا که یارب از پی نخجیر می‌آید؟ که آهو بی‌محابا در پناه شیر می‌آید

💡 می شود دل خون ز فکر خنجر مژگان او سایهٔ آن زلف می پیچد به پا نخجیر را