گاو

گاو. ( اِ ) از پیمانه ها معادل دوپرثنها ( پرسنگ ). ( ایران باستان ص 1498 ).
گاو. ( اِ ) ایرانی باستان: گاو، پهلوی: گاو، کردی: گا. افغانی: گوا. اُسِّتی: یگ، قوگ ( گاو ماده ). بلوچی: گک گکس ( گاو، گاو ماده، گاو نر ). وخی: گیو، گو. سریکلی: ژَئو.شغنی: ژائو. سنگلچی و منجی. گائو. یغنوبی، گوا. ( اساس اشتقاق اللغة ص 888 ) ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). جانوری است از خانواده ٔتهی شاخان از راسته نشخوارکنندگان، که در آرواره بالا فاقد دندانهای پیشین است و دندان نیش نیز ندارد.

برج دوم از دوازده برج منطقه البروج که بعربی آنرا ثور گویند. این برج بعد از صورت حمل قرار دارد ( بصورت گاوی نیم تنه توهم گشته که عقبش بسوی مغرب و جلو بطرف مشرق است و از ۱۴۱ ستاره تشکیل میگردد.
ازحیوانات اهلی وعلفخوار، دارای پیشانی پهن ودوشاخ، گاونر برای شخم زدن زمین وکوبیدن خرمن وبارکشی بکارمیرود
( اسم ) ۱ - پستانداری است از راست. سم داران از دست. زوج سمان از گروه نشخوار کنند گان و از تیر. تهی شاخان. پستانداری علفخوار است و معده اش مانند دیگر نشخوار کنندگان چهار قسمتی و شامل سیرابی نگاری هزارلا و شیردان میباشد. در آروار. فوقانی گاو دندانهای پیشین و نیش وجود ندارد و فقط دندانهای آسیا وجود دارند و بر عکس دندانهای پیشین و نیش در فک تحتانی موجودند. دندانهای نیش گاو همانند ثنا یاشده و بطور کلی بشکل یک ردیف منظم هشت تایی در جلو فک قرار دارند. در هر دست و پای گاو یک زوج سم و جود دارد. جانوری بسیار مفید است و از شیر و گوشت و پوست و نیروی بدنی آن استفاده میشود.