معنی گران سایه

لغت نامه دهخدا

گران سایه. [ گ ِ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) کنایه از مردمی عالیرتبه و صاحب جاه و مرتبه. ( برهان ) ( انجمن آرا ). گران پایه. ( آنندراج ). ج، گران سایگان:
ز پهلو برفتند پرمایگان
سپهبدسران و گران سایگان.فردوسی.چو دید آن دو مرد گران سایه را
به دانایی اندر سرمایه را.فردوسی.دو گرد دلیر گرانمایه را
سرافراز شیر گران سایه را.فردوسی. || جاهل و متکبر.( آنندراج ) ( انجمن آرا ):
نشسته به در [ فریدون ] بر گران سایگان
به پرده درون جای پرمایگان.فردوسی.|| خیلخانه دار. صاحب سپاه انبوه. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ).

فرهنگ معین

( ~. یِ ) (ص مر. ) کنایه از: شخص عالی مق ام.

فرهنگ عمید

۱. صاحب جاه و مرتبه، عالی رتبه، عالی مقام، گران پایه.
۲. باوقار.
۳. تاریک.

فرهنگ فارسی

۱ - صاحب جاه و مقام عالی قدر عالی رتبه گران پایه: چو دید آن دو مرد گران سایه را بدانایی اندر سرمایه را... ۲ - متکبر مغرور جمع: گران سایگان: نشسته بدر بر گران سایگان بپرده درون جای پرمایگان. ۳ - صاحب سپاه انبوه خیلخانه دار.