کفایت کردن

کفایت کردن که به صورت مصدر مرکب به کار می‌رود، در لغت به معنای بس شدن، به اندازه شدن و کافی شدن است. بر پایهٔ منابع معتبری چون ناظم‌الاطباء و فرهنگ فارسی معین، این واژه بر حالتِ بسنده بودن و کافی بودن دلالت دارد. همچنین در متون کهن فارسی، همچون تاج‌المصادر بیهقی، برابر با واژهٔ عربی اِجزاء به کار رفته است، چنان‌که در تاریخ بیهقی آمده: عمری که کفایت بکند مصلحتها را. در حوزهٔ کاربردی، کفایت کردن به معنای توانایی انجام دادن و به انجام رساندن کارهاست. این واژه حاوی مفهومی از کارآمدی و توانمندی است، به‌گونه‌ای که فرد بتواند از عهدهٔ اجرای امری برآید و مسئولیت‌های محوله را به‌شایستگی به پایان برساند. این معنا بر نقش فعالانهٔ فاعل در مدیریت و سامان‌دهی امور تأکید دارد.