کریکِت یک بازی تیمی است که بین دو تیم یازده نفره برگزار می‌شود و در زمینی گرد یا بیضی شکل انجام می‌گیرد. توپ این بازی کوچک و توپر است و چوب آن بلند و با سر پهن طراحی شده است. در زمین بازی، دو ایستگاه وجود دارد که پرتاب‌کنندگان و زنندگان توپ در آن‌ها مستقر می‌شوند. هدف اصلی بازی این است که هر تیم بتواند دورهای بیشتری نسبت به تیم مقابل کسب کند. امتیازها به این صورت به دست می‌آید که توپ‌زن از یک تیم پس از زدن توپ، ایستگاه را ترک کرده و با یکی از هم‌تیمی‌های خود در انتها جای خود را عوض می‌کند. او باید این کار را قبل از بازگشت توپ توسط تیم حریف انجام دهد. هر توپ‌زن در هر ایستگاه معمولاً شش بار فرصت دارد تا توپ پرتابی از سوی تیم مقابل را بزند. یک کاپیتان ماهر می‌تواند با توجه به نقاط قوت تیم حریف، بازیکنان خود را به بهترین شکل در میدان آرایش دهد. در این بازی، دو داور حضور دارند؛ یکی در پشت ویکت غیر توپ‌زن قرار می‌گیرد و وظیفه قضاوت در مورد دریافت توپ را بر عهده دارد، در حالی که داور دیگر در نقطه‌ای قرار می‌گیرد که بتواند در مورد گریزها و سوختن بازیکنان قضاوت کند. در مسابقات بین‌المللی، معمولاً داوران توسط کشور میزبان انتخاب می‌شوند، اما اعتراضاتی در این زمینه نیز وجود دارد. مقررات این بازی در سال ۱۷۷۴ تدوین شد و در سال ۱۷۸۴ تغییراتی در آن اعمال گردید. وضعیت آماتوری این بازی در سال ۱۹۶۳ به پایان رسید و از آن زمان بازی‌هایی با حمایت مالی به صورت یک روزه برگزار شد. از سال ۱۹۶۷ به دو بازیکن غیرانگلیسی اجازه پیوستن به تیم‌های انگلیسی داده شد، اما در دهه ۱۹۸۰ این تعداد به یک بازیکن کاهش یافت. امروزه رقابت‌های کریکت با حضور بازیکنان برجسته به صورت بازی‌های بین‌المللی میان کشورهای عضو مشترک‌المنافع برگزار می‌شود. تاریخ دقیق شکل‌گیری کریکت مشخص نیست، اما به احتمال زیاد به قرن ۱۶ میلادی برمی‌گردد. گفته می‌شود که نام کریکت از واژه آنگلوساکسون «کریک» به معنای چوبدستی چوپان نشأت گرفته است. نخستین بازیکنان کریکت چوپان‌های جنوب شرقی انگلستان بودند که از چوبدستی‌های خود برای بازی استفاده می‌کردند.
کریکت
دانشنامه عمومی
کریکت در بیش از ۱۵ کشور بازی می شود و محبوب ترین بازی در هند، بنگلادش، و پاکستان است. این بازی در انگلستان، ولز، زیمبابوه، نپال، یکی از پرطرفدارترین ورزش ها در این کشورهاست. ۱۱ نوع اوت در کریکت وجود دارد.
تاریخ دقیقی از شکل گیری ورزش کریکت وجود ندارد و به باور برخی مفسران ورزشی، کریکت در آغاز بازی متداولی بین کودکان بوده که با توپی پشمی، یک چوب دستی و یک ابزار کشاورزی به این بازی می پرداختند و تا اوایل قرن هفدهم مستنداتی مبنی بر دخالت بزرگسالان در این بازی یافت نشده است. اما برخی دیگر نوشته اند که مبدأ این بازی از جایی شکل گرفته است که چوپان ها در دوران فراقت خود سنگ های اطراف شان را با چوب دستی به دور می زدند و ضمن سرگرمی از منطقه گوسفندان خود نیز مراقبت می کردند.
در هر صورت چیزی که دربارهٔ مبدأ این ورزش یافت می شود این است که انگلستان آغاز کنندهٔ کریکت بوده و توسط این کشور در سال ۱۷۴۴ قوانینی وضع شده تا جوامع بین المللی تحت یک بازی یکپارچه به رقابت بپردازند. اما قبل از آن بازی کریکت بین دو تیم کنت و سری در انگلیس به سال ۱۷۰۹ برمی گردد که از همان سال تاکنون رقابت جذاب و سختی با یکدیگر دارند. در آسیا ورزش کریکت محبوبیت خاصی در بین هندوستانیها و پاکستانیها دارد. نخستین بازی کریکت در آسیا را دریانوردان هندوستانی در سال ۱۷۲۱ بازی کردند و از آن زمان تاکنون به عنوان ورزشی پرطرفدار و محبوب بین هندوها مطرح است.
کریکت یک بازی گروهی در فضای باز است که بین دو تیم ۱۱ نفری بر روی زمین چمن به صورت گرد که یک مستطیل خاکی همواره به طول ۲۲ یارد ( ۲۰٫۱۲متر ) که در مرکز زمین واقع شده است، بازی می کنند. ویکت شامل سه عدد چوب به ارتفاع ۷۱ سانتی متر و با فاصلهٔ ۶ سانتی متر از هم قرار دارند روی زمین کوبیده شده اند.
کریکت (فیلم). «کریکت» ( انگلیسی: The Cricketm ) یک فیلم به کارگردانی آلبرتو لاتوادا است که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به آنتونی فرنسیوسا، ویرنا لیزی، باربارا دِ روسی و رناتو سالواتوری اشاره کرد.
جملاتی از کلمه کریکت
برادر او آنانت سولکار نیز کریکت را در سطح اول دنیا بازی می‌کرده‌است.
