لغت نامه دهخدا
هرچه بر تو آن کراهیت بود
چون حقیقت بنگری رحمت بود.مولوی.نه او را از هیچ مکروهی کراهیت باشد. ( اوصاف الاشراف ص 38 ).
- به کراهیت؛ به ناخوشایندی. از روی اکراه: امیر ابوالحرث جواب سخت بازداد و فایق به کراهیت از سرای امارت بیرون آمد و عزم دیار ترک پیش گرفت. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 163 ).
کراهیة. [ ک َ ی َ ] ( ع مص ) ناپسند داشتن چیزی را. ( از منتهی الارب ). دوست نداشتن. ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). کَراهة.کُره یا کِره. مَکرَهة یا مکرُهة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). کراهیت. رجوع به مکرهة، کره و کراهة شود. || دشوار شدن. ( ترجمان جرجانی ص 81 ).