ژند

تا چو سر بر زند از ژنده فقر مرده خود بود و زنده فقر

مطربا پرده تیز کن به صبوح تا در آید به خواب بخت نژند

روزی آن حیوان چو انسان ارجمند گشت از درد شکم زار و نژند

در خزانه‌ات جامها جمله بسوخت کین همه ژنده همی بایست دوخت

سلیح و سپاه و درم پیش تست نژندی به جان بداندیش تست

شگفتی تر از کار دیو نژند که هرگز نخواهد به ما جز گزند

و گر دل نخواهی که باشد نژند نخواهی که دائم بوی مستمند