پاداشت

ندانی همی زشت کردار خویش بدانی چو پاداشت آید به پیش

حاجب پاداشت را گو هیچ دل از خود مبر جود شاهنشاه دارد طاقت پاداشتی

مجنون اگر از حلقه زنجیر کشد پای این سلسله را کیست بپاداشته باشد

عشق ز اول علم لغزش پاداشت بلند عذر مستان به لب موج شراب است اینجا

بدان صفت که تو هستی دهند پاداشت سزای کار در آخر همان سزاواریست