لغت نامه دهخدا
هجن. [ هَُ ج َ ] ( ع اِ ) ج ِ هجنة؛ عیب و قبح کلام، یا آنچه کلام را معیوب گرداند. ( از اقرب الموارد ):
آن سخن باشد سخن نزدیک من کز دین بود
و آن سخن کز دین برون باشد نباشد جز هجن.ناصرخسرو.رجوع به هجنة شود.
هجن. [ هَُ ]( ع ص، اِ ) ج ِ هجینة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
هجن. [ هَُ ج ُ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ هجین. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). هجناء. رجوع به هجناء شود.