مفلس

مُفْلِس به فردی تهیدست و بی‌نوا گفته می‌شود که دارایی‌های ارزشمند خود را از دست داده و تنها پول‌های خرد و ناچیزی برایش باقی مانده است. در فارسی به این پول‌های اندک و بی‌ارزش پَشیز می‌گویند. همچنین، مُفْلِس کسی است که سرمایه و دارایی او به قدری کاهش یافته که تنها به پول‌های ناچیز تبدیل شده، یا حتی به مرحله‌ای رسیده که دیگر هیچ‌گونه پولی در اختیار ندارد. به بیان دیگر، در عرف عام، مُفْلِس فردی است که هیچ مال یا درآمدی برای رفع نیازهای خود ندارد. در اصطلاح فقهی، مُفْلِس به شخصی گفته می‌شود که بدهی‌های او از دارایی‌اش بیشتر باشد و اموالش برای پرداخت دینش کافی نباشد. همچنین، اگر حاکم شرع یا دادگاه کسی را به دلیل ورشکستگی مالی، مُفْلِس اعلام کند و او را از تصرف در اموالش منع نماید، به چنین فردی نیز مُفْلِس گفته می‌شود. در این حالت، شخص از مدیریت مالی خود محروم می‌شود تا حقوق طلبکاران به صورت عادلانه تأمین گردد. به این ترتیب، مفهوم مُفْلِس هم در زبان عامیانه و هم در اصطلاح حقوقی و فقهی کاربرد دارد و بیانگر وضعیت مالی بحرانی و ناتوانی فرد در تأمین نیازهای خود یا پرداخت بدهی‌هایش است.