مطهرات

مطهرات (جمع مطهر) در زبان فارسی به معنای چیزهایی که پاک‌کننده یا تطهیرکننده هستند، به کار می‌رود. این واژه در متون دینی و فقهی اسلامی به کار می‌رود و به مواردی اشاره دارد که برای پاک‌سازی و تطهیر افراد یا اشیاء از نجاسات (چیزهای ناپاک) استفاده می‌شوند.

کاربردها

آب: آب یکی از اصلی‌ترین مطهرات است که برای پاک‌سازی بدن و اشیاء استفاده می‌شود. در فقه اسلامی، آب به عنوان وسیله‌ای برای طهارت و تطهیر در نظر گرفته می‌شود.

مواد تطهیرکننده: برخی مواد دیگر مانند خاک، نمک، و برخی مواد شیمیایی نیز به عنوان مطهرات شناخته می‌شوند. به عنوان مثال، در فقه اسلامی، استفاده از خاک برای تطهیر در موارد خاصی مجاز است.

سایر وسایل: در برخی متون، وسایل دیگر مانند عطرها یا بخور نیز ممکن است به عنوان مطهرات در نظر گرفته شوند، به ویژه از نظر روحی و معنوی.

تصویر معنی مطهرات

لغت نامه دهخدا

مطهرات. [ م ُ طَهَْ هَِ ] ( ع ص، اِ ) ج ِمطهر. چیزهائی که بر حکم فقه اسلامی وسیله تطهیر اشیاء متنجس هستند. در توضیح المسائل آرد: یازده چیز نجاست را پاک می کند و آنها را مطهرات گویند. اول آب. دوم زمین. سوم آفتاب. چهارم استحاله. پنجم کم شدن دوسوم آب انگور. ششم انتقال. هفتم اسلام. هشتم تبعیت. نهم برطرف شدن عین نجاست. دهم استبراء حیوان نجاست خوار. یازدهم غائب شدن مسلمان. ( توضیح المسائل ص 29 ).

فرهنگ معین

( ~. ) [ ع. ] (اِفا. ) جِ مطهره، چیزهایی که نجاسات راپاک کنند مانند: آب، آتش، خاک.

دانشنامه آزاد فارسی

مُطهِّرات
چیزهایی که نجاست را پاک می کند، ازقبیل آب، زمین، آفتاب، استحاله، انقلاب، انتقال، اسلام، تبعیت، برطرف شدن عین نجاست، استبراء، غایب شدن مسلمان و خارج شدن خون متعارف از ذبیحه یا قربانی.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] مطهرات جمع مطهر به معنای پاک کننده می باشد و از ریشه طهر و طهارت گرفته شده است. طهارت در لغت یعنی نظافت، پاکی، تمیزی؛ و در اصطلاح یکی از احکام وضعی شرعی به شمار می رود که بر تمام اشیاء به جز اشیای ناپاک حمل می شود. طبیعی است یک چیز به شرطی می تواند پاک کننده باشد که خود پاک باشد.
مطهرات، دوازده مورد می باشد:
← آب
۱. ↑ الشهید الاول (محمدبن جمال الدین مکی العاملی): الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، بیروت، لبنان، دارالحیاء التراث الاسلامی، بی وفا، الجزء الاول، ص ۶۸ – ۶۵.۲. ↑ الطباطبائی الیزدی، سید محمد کاظم؛ العروة الوثقی، تهران، المکتبه العلمیه الاسلامیه، بی تا المجلد الاول، ص ۱۰۷. ۳. ↑ الموسوی الخمینی، سید روح الله (امام خمینی)؛ تحریر الوسیله، خم، موسسه النشر الاسلامی، ۱۴۲۰ هـ.ق، ج ۱ و ۲، ص ۱۱۹ – ۱۱۳.