مصدق

مصدق. [ م ِ دَ ] ( ع اِ ) دلاور راست حمله. ( منتهی الارب ): شجاع ذومصدق؛ دلیر بیباک و بی پروا. ( ناظم الاطباء ). شجاع ذومصدق، دلاور است. ( آنندراج ). مَصْدَق. ( منتهی الارب ). || جواد ذومصدق؛ اسب راست تک و راست روش. کأنه ذوصدق فیما یعده من ذلک. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). مَصْدَق. ( منتهی الارب ).
مصدق. [ م َ دَ ] ( ع اِ ) مِصْدَق. ( ناظم الاطباء ). رجوع به مِصْدَق شود.
مصدق. [ م ُ ص َدْ دِ ]( ع ص ) صدقات گیرنده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). صدقه ستاننده. ج، مصدقون. ( مهذب الاسماء ). فراهم آورنده زکوة و صدقه. جابی. عامل. ساعی. فراهم آورنده صدقه. صدقه ستاننده. ( یادداشت مؤلف ). و رجوع به تاج العروس ج 6 ص 406 شود. || تصدیق کننده و آنکه تصدیق کند دیگری را و گواهی دهد صداقت و راستی دیگری را. ( ناظم الاطباء ). برراست دارنده. ( مهذب الاسماء ). تصدیق کننده چیزی یا کسی. گواهی کننده راستی چیزی یا کسی را. ( از یادداشت مؤلف ). راستگوی دارنده کسی را. ضد مکذب. ( آنندراج ). مؤید. تأییدکننده. آنچه موجب تصدیق گردد: بالجمله سادات عظام را که ذریه طیبین و طاهرینند معزز و گرامی داشته در توقیر و احترام ایشان مبالغه عظیم می فرمودند مصدق این مقال تعظیم و توقیر زیاده از حد اعتدال سادات اسکویه تبریز است. ( عالم آرا ج 1 ص 143 ). || باورکننده. || مقوم. ارزیاب خبره. ج، مصدقین.
مصدق. [ م ُص ْ ص َدْ دِ ] ( ع ص ) صدقه کننده. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). متصدق. صدقه دهنده. ج، مصدقون. ( مهذب الاسماء ): ان المصدقین و المصدقات و اقرضوااﷲ قرضاً حسناً یضاعف لهم و لهم اجر کریم ( قرآن 18/57 )؛ همانا مردان تصدیق کننده و زنان تصدیق کننده و وام دهندگان به خدا وامی نیکو افزوده شود بر ایشان و ایشان راست مزدی ارجمند. و رجوع به تاج العروس ج 6 ص 406 شود.
مصدق. [ م ُ ص َدْ دَ ] ( ع ص ) استوار. ( یادداشت مؤلف ). محقق. تصدیق شده. به راستی گواهی شده: 
ور گواهی به چار حد جهان 
بگذراند مصدقش دانند.خاقانی.- سواد مصدق؛ رونوشت مصدق. سواد و رونوشت به گواهی رسیده. ( از یادداشت مؤلف ).
- مصدق داشتن؛ تصدیق کردن. به درستی آن گواهی دادن. به راستی و به درستی پذیرفتن. باور کردن.

[ویکی الکتاب] معنی مُّصَدِّقٌ: تصدیق کننده
ریشه کلمه: 
صدق (۱۵۵ بار)
[ویکی فقه] مصدق (قرآن). یکی از اوصاف قرآن مصدق می باشد.
از جمله اوصاف قرآن « تصدیق » و «مصدق» است. «تصدیق» در لغت به معنای اذعان و اعتقاد و راست دانستن مطلب یا سخن آمده است. «مصدق» یعنی تصدیق کننده و شهادتی که باعث تایید و تصدیق شود.
کاربرد قرآنی
این تعبیر در آیات متعددی از قرآن مجید دیده می شود که «قرآن مفاد کتب پیشین را تصدیق می کند»؛ مانند:۱. «مصدقا لما معکم»؛۲. «مصدق لما معهم»؛۳. «مصدقا لما بین یدیه من الکتاب»؛۴. «ولکن تصدیق الذی بین یدیه». 
وجه تسمیه
براساس این آیات، قرآن مجید کتاب های آسمانی پیامبران گذشته همچون تورات حضرت موسی علیه السّلام و انجیل حضرت عیسی علیه السّلام را تصدیق و تایید کرده است. بنابراین، قرآن خود را «مصدق» می نامد.