مآبی صفتی در زبان فارسی است که به معنای شبیه چیزی بودن یا شباهت داشتن به کار می‌رود. این واژه معمولاً برای اشاره به کیفیت‌ها، خصوصیات یا رفتارهایی استفاده می‌شود که شباهت ظاهری یا معنوی به یک شیء، شخص یا حالت خاص دارند.
در متون ادبی و نثر کهن، مآبی برای توصیف صفات انسانی، رفتارهای اخلاقی یا ویژگی‌های ظاهری به کار می‌رود. به عنوان مثال، گفته می‌شود کسی مآبی فردی بزرگوار است، یعنی رفتار یا منش او شبیه آن فرد است. این کاربرد باعث می‌شود واژه بار تشبیهی و استعاری پیدا کند.
مفهوم مآبی فراتر از شباهت ظاهری است و می‌تواند به معنای الگوبرداری یا پیروی از یک مدل رفتاری یا شخصیتی نیز باشد. این واژه نشان‌دهنده تقلید معنادار یا بازتاب ویژگی‌های مطلوب است و در توصیف صفات انسانی یا اشیاء، بار ارزشی و توصیفی خاصی به جمله می‌دهد.
