فوایح جمع مکسر فایحه است و به معنای بوهای خوشایند و پراکنده‌شونده، یا به تعبیری دیگر، عطرها و رایحه‌های دل‌انگیز است. این واژه در ادبیات فارسی، به ویژه در متون کلاسیک، برای توصیف بوهای مطبوع و دلپذیری به کار می‌رود که در فضا پخش می‌شوند و حس شادابی و طراوت را القا می‌کنند. در بافت این عبارت، فوایح استعاره‌ای از نتایج و آثار نیکوی شکر و سپاس است که همانند عطرهای خوش، در جهان منتشر می‌شوند.
عبارت شکر و سپاسی که فوایح نشر آن چون نسیم صبا جعد و طره سنبل شکند به زیبایی هر چه تمام‌تر، تأثیر گسترده و لطیف سپاسگزاری را به تصویر می‌کشد. شکر و سپاس نه تنها یک عمل قلبی و زبانی، بلکه یک نیروی قدرتمند است که آثار مثبت آن فراتر از فرد سپاسگزار می‌رود و بر محیط اطرافش تأثیر می‌گذارد. در اینجا، نشر فوایح به معنای پراکنده شدن آثار و برکات این شکرگزاری است. تشبیه این پراکندگی به نسیم صبا بسیار هوشمندانه است؛ نسیم صبا بادی ملایم و دلنواز است که در ادبیات فارسی نمادی از لطافت، طراوت و حامل بوی خوش است. این نسیم به آرامی و بدون هیچ اجباری، گیسوان (جعد) و دسته‌های (طره) گل سنبل را که خود نمادی از زیبایی و خوشبویی هستند، نوازش می‌دهد و به حرکت درمی‌آورد. این تشبیه نشان می‌دهد که شکر و سپاس با لطافت و بدون ایجاد هیچ گونه مقاومتی، حتی بر زیباترین و خوشبوترین موجودات نیز تأثیر می‌گذارد و سبب تجدید حیات و پراکنده‌تر شدن بوی خوش آن‌ها می‌شود.
