فاطمه یک نام عربی است که به معنای «کسی که از شیر گرفته شده» یا «کسی که از شیر گرفته میشود» است. این نام به دلیل ریشهاش در زبان عربی (ف-ط-م) به مفهوم دور کردن از شیر اشاره دارد. در فرهنگ اسلامی، این نام به شخصیت مهمی به نام فاطمه الزهرا (س) اشاره دارد که دختر پیامبر اسلام، محمد (ص)، و همسر علی بن ابیطالب، نخستین امام شیعیان و چهارمین خلیفه راشدین است.
شخصیت فاطمه الزهرا (س)
ایشان در ۲۰ جمادیالثانی بین ۳۵ تا ۴۵ عامالفیل برابر ۱۸ تا ۸ پیش از هجرت، در مکه به دنیا آمد و در سنین جوانی به همسری علی درآمد. او به عنوان نمونهای از فضیلت، مهربانی و فداکاری در تاریخ اسلام شناخته میشود. او دارای دو پسر به نامهای حسن (ع) و حسین (ع) بود که هر دو از امامان بزرگ شیعه به شمار میروند.
اهمیت این شخصیت در اسلام
ایشان در اسلام به عنوان سیده زنان بهشت شناخته میشود و بسیاری از مسلمانان او را به عنوان الگویی برای زنان مسلمان میدانند. او به عنوان شخصیتی با ویژگیهای اخلاقی برجسته و فداکاریهای زیاد در حمایت از پدرش، پیامبر اسلام، و همسرش علی، مورد احترام قرار دارد.
نام و القاب حضرت فاطمه (س)
ایشان به القاب مختلفی معروف است، از جمله:
الزهرا: به معنای درخشان یا تابناک، که نشاندهنده پاکی و نورانیت اوست.
الصدیقه: به معنای راستگو یا صادق.
الطاهره: به معنای پاک یا بینقص.
المبارکه: به معنای برکتدار.
مرگ و شهادت
او در سال 11 هجری و حدود شش ماه پس از وفات پدرش پیامبر اسلام (ص)، درگذشت. ایشان در حوادثی که پس از درگذشت پیامبر و درگیریهای سیاسی به وقوع پیوست، آسیبهایی دید. یکی از این حوادث، حمله به خانهاش به دستور ابوبکر، نخستین خلیفه اسلامی، بود. این حمله به منظور دستگیری علی (ع) بود و گفته میشود که حضرت زهرا در این حادثه آسیب دید و این آسیبها بر سلامتیاش تأثیر گذاشت. این بانوی بزرگوار در مدینه و در خانهاش درگذشت، او در زمان مرگ حدود 18 سال داشت.