عذوبت

عذوبت سخن ازآب سیل چشمم خاست مداد سوخته از خامه ی روان من است

جز در صفات نجم نخواهد پدید شد در نثر من عذوبت و در نظم من نظام

شد حاصلش عذوبت روح از عذاب تن جانش عزیز گشت چو تن در هوان نهاد

عذوبت سخنش در مذاق تشنه عقل نشسته است چو می در طبیعت مخمور

دست او گاه سخاوت شرم طوبی می‌دهد لفظ او وقت عذوبت رشک کوثر می‌شود

از متانت حبل اقبالت چو شعر بوالفرج وز عذوبت مشرب عیشت چو نظم فرخی